01-08-2013

1 augustus 2013

Lieve vrienden en familie,

Toen we vanmorgen wakker werden bleek het weer een regenachtige dag te worden. Helaas want als het hier regent is het ook gelijk koud. Tijdens de opening in het ziekenhuis werd er een nieuw werknemer verwelkomd. Hij had al eerder in het ziekenhuis hier op de compound gewerkt maar was nu weer terug. Hij is geen dokter maar (volgens mij) medical assistent. Hij gaf aan dat hij iedereen nog wel kende behalve ons;) Dus we hebben ons even aan hem voorgesteld en kort verteld wat we hier doen en waarom we hier zijn.

Na het ontbijt zijn we naar het guesthouse gegaan om verder te gaan met schilderen. Het schiet nu echt op wat schilderen betreft. We kunnen morgen beginnen met de deuren en dan is het schilderwerk binnen af! Daarna moet er buiten nog het een en ander geschilderd worden.
Vandaag waren ook de loodgieter, de tuinman en nog wat andere jongens er weer om te helpen. De loodgieter zat goed in zijn vel vandaag, dat gaf hij ook aan: I’m in a good mood today. Als gevolg daarvan ging hij ons dol enthousiast Chichewa leren. Hij schreef steeds een zin op een papiertje en gaf het dan aan ons zodat wij het konden leren. Ook dit was weer erg grappig want natuurlijk spreken wij alles verkeerd uit.

We zijn tot 12 uur in het guesthouse geweest en toen was het tijd voor lunch. Agnes had dit keer voor ons gekookt. Het was weer heerlijk.
We zouden vandaag om 13.30 uur vertrekken naar het ‘goat project’. Dat is een project uitgevoerd vanuit de stichting ‘Opdracht in Afrika’. Dit project heeft zich de afgelopen maandan vooral afgespeeld in de Hervormde Gemeente van Huizen. Mensen in deze gemeente (maar ook daarbuiten) konden een geit –of meerdere- geiten ‘kopen’. Dat hield in dat men €20,00 per geit betaald aan de stichting. Hier gaat dat als volgt in zijn werk: elke branch van de EBC (Evangelical Brethern Church) krijgt geld om 5 geiten te kopen. Dan heeft de kerk 5 geiten. Wanneer er nakomelingen van deze geiten komen worden er eerst een aantal aan de leden van het comitée van de kerk gegeven. Als die geiten nakomelingen krijgen worden die aan de leden van de kerk gegeven en de nakomelingen van die geiten worden dan aan de gezinnen gegeven die dat echt nodig hebben. Hoe de aantallen precies verdeeld zijn weten we niet meer precies maar het systeem zit goed in elkaar en het aantal geiten zal zich alleen maar uitbreiden. Als je een geit hebt kan je die verkopen om van dat geld eten te kopen of je gebruikt de geit zelf als maaltijd. Geiten zijn duur hier. Zo’n K10.000 dat is voor Malawianen heel veel geld.
We zouden dus om 13.30 uur vertrekken. Joshua is vanmorgen naar de stad vertrokken om een aantal dingen te regelen en hij kon helaas pas om 16.00 uur terug komen. Gedurende die 2,5 uur wachten (want hij kon elk moment thuis komen) hebben we gezellig met Benjamin gekletst en een beetje rondgehangen.

Om 16.00 uur konden we gelukkig toch vertrekken. Het was ongeveer een half uur rijden.
Wat we daar te zien kregen was erg schokkend. In de dorpjes is het er veel erger aan toe dan hier op de compound. Dit was ook was ook de eerste keer dat we een van de dorpjes bezochten. De huizen zijn eerder hutjes en er zwerven straathonden rond. Iedereen keek op toen we richting de kerk reden: een auto in hun dorpje, dat was iets wat niet elke dag gebeurde. De kinderen rende ook achter ons aan. Toen we uitstapte stonden er ongeveer 60 kinderen om ons heen en verwelkomde de pastor van de kerk ons hartelijk. Sommige kinderen zagen er echt ziek uit. Het viel wel op dat de kinderen hier uit veel armere gezinnen komen. Veel magerder en veel oudere kleren met scheuren. Ondanks dat blijven ze vrolijk en staan ze om je heen te springen. Het doet ondanks dat, toch pijn om de kinderen zo te zien. De pastor heeft ons de geiten laten zien. Bij deze kerk waren er nu 2 nakomelingen. Dus ze hadden al 7 geiten. Een andere geit was nog in verwachting en zal over 2 maanden bevallen van 2 geitjes (een geit krijgt meestal 2 nakomelingen). Dan zullen ze er dus al 9 hebben en kunnen ze gaan beginnen met verspreiden.
De pastor heeft ons meer dan hartelijk bedankt. Ze zijn ontzettend blij en dankbaar met dit project. Toen we weer vertrokken kregen we een kip(!) cadeau. Dit geven ze niet zomaar weg, het is niet zomaar een blijk van waardering. Het is een hele eer hier als je een kip cadeau krijgt. Denk het maar eens in: de mensen hier hebben maar weinig eten en zijn ontzettend arm maar geven toch een kip weg (wat eten is) om ons te bedanken. Het liefst wil je de kip niet aannemen maar dat zou zeer onbeleefd zijn.
Alice was alleen niet helemaal voorbereid op deze manier van bedanken. Ze begon bijna spontaan te gillen(van binnen helemaal, maar gelukkig sloeg ze haar hand voor de mond) toen de pastor aan kwam gelopen met de kip. Evelyne had hier al wel eerder van gehoord en heeft de(nog levende!) kip aangenomen. Je houdt het dan vast aan de poten. Het was erg bijzonder om dit mee te maken.
De kip ging in de achterbak van de auto mee naar huis en zal Grace morgen voor ons klaarmaken.

Ze rijden hier trouwens erg hard over de weg, meestal met een snelheid van 100 km/h. Langs de weg lopen mensen, zitten mensen, fietsen mensen en wordt er van alles verkocht. Bizar. Het zou in Nederland absoluut verboden zijn om zo hard te rijden. We vinden het dan ook best wel eng om achterin te zitten.

Nu hebben we weer even tijd voor onszelf en gaan we zo eten.

Dikke kus van Alice en Evelyne

PS. We hebben wat foto’s kunnen plaatsen bij he vorige reisverslag. We proberen het bij deze ook maar dat kan misschien een aantal dagen duren;)